Waarom is het nooit goed genoeg wat je doet? Zo’n vraag die elke keer weer terugkomt. Zo’n stemmetje in je hoofd, dat je alsmaar op je tekortkomingen wijst. Je bent steeds bezig jezelf te beoordelen: je bent niet slim genoeg, je bent te saai, je ziet er niet leuk genoeg uit, je bent te afwachtend, en ga zo maar door. Je bent je daar soms van bewust, op andere momenten minder, maar op de een of andere manier is er altijd wel iets dat niet-goed-genoeg is. Een gat tussen wat je zou willen en hoe de werkelijkheid er uit ziet.
Dit niet-goed-genoeg verhaal kan je aardig in zijn greep houden. Het is alsof je alles bekijkt door een donkere bril: ook als je naar je verleden kijkt, zie je pijnlijke gebeurtenissen en teleurstellingen (het verleden was niet-goed-genoeg) en als je naar de toekomst kijkt, gaat dat gepaard met angst: angst om te falen, angst voor afwijzing, angst voor het onbekende. Ook de toekomst is niet-goed-genoeg.