Je drukt op de verzendknop, je wil net opgelucht ademhalen.
En dan ontdek je het.
Tag: perfectionisme
”Waar is mijn pen nou gebleven, ik had hem net nog?” ,
”Ben ik hier naartoe gelopen, maar wat wilde ik hier nu ook alweer gaan doen?”,
”Heb ik al die chocola nu al op, ik heb het nauwelijks geproefd?”.
Je kent dat vast wel, je doet dingen gedachteloos en ineens ”ben” je er weer: ineens is er het besef van: o ja, waar was ik ook alweer mee bezig”??. Als het je vaak overkomt kan dat mateloos irritant zijn! Steeds weer dingen kwijt, steeds weer ergens binnenlopen en niet meer weten waarvoor. Vaak als je dan terugloopt naar de plek waar je vandaan kwam, schiet het je weer te binnen. Waarna je vervolgens weer terug kunt. Je zit helemaal in je automatische piloot en hebt nauwelijks in de gaten wat je aan het doen bent.
Je hebt net een nieuwe baan, je begint vol enthousiasme en ineens is daar onverwacht spanning en stress. Voorheen voelde je je lekker, werd je gewaardeerd en je werd gezien als de expert tegen wie anderen opkeken. En nu ineens voel je je onzeker, denk je: kan ik het wel? Val ik niet door de mand? Zijn die anderen niet veel beter dan ik?
Het lijkt wel of je jezelf ineens wel heel erg tegenkomt. Gek dat je daar nooit eerder last van had. Of misschien wel een beetje als de dingen af en toe eens een keer spannend werden. Maar in het algemeen ging je werk je goed af en had je plezier in je werk. Waarom lukt dat nu plotseling niet meer en lijken de dingen je soms zoveel moeite te kosten?
Waarom is het nooit goed genoeg wat je doet? Zo’n vraag die elke keer weer terugkomt. Zo’n stemmetje in je hoofd, dat je alsmaar op je tekortkomingen wijst. Je bent steeds bezig jezelf te beoordelen: je bent niet slim genoeg, je bent te saai, je ziet er niet leuk genoeg uit, je bent te afwachtend, en ga zo maar door. Je bent je daar soms van bewust, op andere momenten minder, maar op de een of andere manier is er altijd wel iets dat niet-goed-genoeg is. Een gat tussen wat je zou willen en hoe de werkelijkheid er uit ziet.
Dit niet-goed-genoeg verhaal kan je aardig in zijn greep houden. Het is alsof je alles bekijkt door een donkere bril: ook als je naar je verleden kijkt, zie je pijnlijke gebeurtenissen en teleurstellingen (het verleden was niet-goed-genoeg) en als je naar de toekomst kijkt, gaat dat gepaard met angst: angst om te falen, angst voor afwijzing, angst voor het onbekende. Ook de toekomst is niet-goed-genoeg.
Deze zomer heb ik weer gewandeld in de Franse Bourgogne. Ze hebben daar mooi uitgezette routes, die duidelijk staan aangegeven, met streepjes als je rechtdoor moet, een haakje als je af moet slaan en een duidelijk kruis op een paal van de weg waar je niet heen moet. Lekker duidelijk, je wandelt ontspannen, je geniet van het zonnetje en de mooie natuur om je heen. Totdat je bij een kruispunt komt waar je even geen aanwijzingen kunt vinden. Geen streepje, geen haakje, geen kruis te zien. Huh…en nu? Hoe verder?
Je loopt wat heen en weer, overlegt met degene die je bij je hebt (waarbij de discussie soms hoog kan oplopen!!), en je kiest ten slotte maar een pad waarvan je denkt dat het klopt, onderwijl speurend naar bevestiging in de vorm van zo’n geel streepje en hopend dat je niet te ver afdwaalt, mocht het toch niet goed zijn. En dan is het moment daar.…hoera!!! Een streepje, het klopt!! En je loopt weer gerustgesteld en met hernieuwde ontspanning verder.
“Als ik nu maar niet zo onzeker was, dan zou ik…”, ‘’als ik maar durfde, dan zou ik…’’, ‘’als ik nu maar niet altijd zo bang was, dan zou ik….’’. Herken je dit soort gedachten? En wat komt er dan te staan op die stippellijntjes? Misschien weet je dat niet eens zo één, twee, drie. Of komen er dingen in je op als: ‘’dan zou ik meer vrienden willen maken’’, of ‘’dan zou ik op mijn werk eens echt vertellen hoe ik erover denk!’’ , of ‘’dan zou ik een andere baan gaan zoeken’’, of ‘’dan zou ik radicaal het roer omgooien en mijn leven heel anders inrichten’’. Meestal blijft het bij wat vaag dromen en kun je anderen benijden die dit soort dingen wel echt doen.
Bovendien heb je vaak al je handen vol aan de gewone, dagelijkse dingen. Je moet een klusje opknappen waar je je niet helemaal tegen opgewassen voelt, een gesprek voeren waar je tegenop ziet, iemand onder ogen komen waar je je niet bij op je gemak voelt. Je gaat redeneren met jezelf, jezelf moed inpraten: het valt best mee, je kunt het best, het ging de vorige keer toch ook best goed…
Tja, mindfulness….je komt het te pas en te onpas tegen. Je hebt er wel een idee bij, iets met mediteren of zo……. maar wat moet je er nu mee, héb je er ook wat aan of is het vooral zweverig geitenwollensokkengedoe? Je hebt wel eens wat gehoord van anderen over het eten van rozijnen en daarbij kreeg je het gevoel dat dat helemaal niets voor jou is.
Eerst even een zijweggetje: je kent vast wel dat gevoel van helemaal opgaan in iets wat je graag doet. Je bent bijvoorbeeld een hartstochtelijke bouwer van modeltreintjes, of je houdt van paardrijden, muziek maken of heerlijk wroeten in de tuin. Je vergeet de tijd, je vergeet even helemaal wie je bent en tegelijkertijd, als je er even bij stilstaat, tussendoor of achteraf, voel je dat dit nu juist heel erg is wie jij bent. Het zijn de momenten waarop je op je best bent. Ook in je werk kun je dit soort momenten hebben, bijvoorbeeld wanneer je je expertise kunt laten zien over een onderwerp waar je veel vanaf weet.
Maar wat heeft dat nu met mindfulness te maken ? Simpelweg gaat mindfulness over het gewoon bewust ervaren van wat je op dit moment aan het doen bent, wat je denkt en wat je voelt.
Heb jij dat ook? Zo’n klein bewakertje van binnen dat voortdurend bijhoudt of je het wel goed doet en jij je netjes aan de regels houdt? En dan bedoel ik niet dat je niet door rood mag rijden, niet te hard mag rijden of van andermans spullen moet afblijven. Je weet tenslotte wat je doet en zorgt er wel voor geen dingen te doen die nadelig zijn voor anderen of gevaarlijke situaties opleveren. En als het een beetje meezit loopt het goed af en krijg je geen boete of bekeuring wanneer je per ongeluk toch een keertje door rood rijdt.
Gek toch dat je op andere gebieden zo streng kunt zijn voor jezelf zonder dat je dat altijd zo in de gaten hebt. Weet je eigenlijk wel welke regels je voor jezelf allemaal hebt opgesteld? Waar jij je aan moet houden, want anders volgt er een bekeuring? Dit klinkt misschien een beetje belachelijk, alsof je jezelf met het opschrijfboekje in de hand boetes staat uit te delen. Toch, als je er eens goed bij stilstaat, is dit precies wat je vaak aan het doen bent. Je doet iets ‘’verkeerd’’ in het dagelijks leven en je bestraft jezelf met afkeuring en schuldgevoel. Je realiseert het je nauwelijks, het gaat volautomatisch. Je bent je er meestal niet eens van bewust dat je een ‘’regel’’ die je voor jezelf hebt bedacht aan het overtreden bent.
Meer zelfvertrouwen, ja graag, liefs nog een onsje extra Zomaar ja zeggen tegen een lastige opdracht, zonder te weten of je het kunt en zonder bang te zijn dat het fout gaat… Of gewoon eens aan die ene collega durven zeggen dat hij eens moet ophouden met zijn arrogante gedoe. Of in een vergadering een vraag durven stellen zonder daarbij te denken dat iedereen dat vast een hele domme vraag vindt. Of gewoon bij de supermarkt kalmpjes je karretje inladen bij de kassa zonder je iets aan te trekken van de wachtende mensen achter je.
Kortom, je denkt aan het stoer en onbevreesd op de dingen afstappen…….in ieder geval is het een eigenschap waar je anderen om kunt benijden en je bij jezelf op zijn minst nogal eens aan twijfelt….
De meeste mensen die zichzelf te onzeker vinden, denken niet erg positief over zichzelf. Dat geldt voor jou waarschijnlijk ook. Eigenlijk ben je alleen tevreden over zichzelf wanneer je al die dingen doet, waarvan je vindt dat je die MOET doen.
En dat dan ook nog niet met al die spanning en stress, maar heel ONTSPANNEN, alsof er niets aan de hand is, tralala…
Ja, dat zou fijn zijn… zo’n piekerknop die niet alleen aan, maar ook uit kan. Net als bij eindeloos gezeur op tv, irritant geklets over een onderwerp waar je geen zin in hebt, of wat dan ook, hup, gewoon uit, die piekerknop. Superhandig.
Je ervaring is waarschijnlijk anders. Je had bijvoorbeeld vandaag een aanvaring met een collega, niets bijzonders, maar toch……het blijft een beetje knagen. Of je hebt iemand een mailtje gestuurd, waarvan je nu denkt dat je het toch anders had moeten zeggen…. Of je moet morgen een klant opbellen waar je toch wel een ietsiepietsie (of als je eerlijk bent toch wel een beetje erg) tegenop ziet…… Je had eigenlijk je collega toch beter willen zeggen wat je ervan vond………. de ene gedachte na de andere, en zo gaat het maar eindeloos door in je hoofd.
En wát je ook probeert….