Waarom is het nooit goed genoeg wat je doet? Zo’n vraag die elke keer weer terugkomt. Zo’n stemmetje in je hoofd, dat je alsmaar op je tekortkomingen wijst. Je bent steeds bezig jezelf te beoordelen: je bent niet slim genoeg, je bent te saai, je ziet er niet leuk genoeg uit, je bent te afwachtend, en ga zo maar door. Je bent je daar soms van bewust, op andere momenten minder, maar op de een of andere manier is er altijd wel iets dat niet-goed-genoeg is. Een gat tussen wat je zou willen en hoe de werkelijkheid er uit ziet.
Dit niet-goed-genoeg verhaal kan je aardig in zijn greep houden. Het is alsof je alles bekijkt door een donkere bril: ook als je naar je verleden kijkt, zie je pijnlijke gebeurtenissen en teleurstellingen (het verleden was niet-goed-genoeg) en als je naar de toekomst kijkt, gaat dat gepaard met angst: angst om te falen, angst voor afwijzing, angst voor het onbekende. Ook de toekomst is niet-goed-genoeg.
Wat doe je met dat lastige stemmetje? Soms zeg je tegen jezelf dat je niet zo kritisch moet zijn, niet zo negatief moet denken. Alleen helpt dat, afgezien van de eerste vijf minuten, meestal helaas weinig. En dat komt ook omdat je dan eigenlijk nog precies hetzelfde aan het doen bent: oordelen over jezelf, met als conclusie dat je het anders moet doen. Dus eigenlijk weer: niet-goed-genoeg.
Eigenlijk is het zo dat dit niet-goed-genoeg verhaal steeds uitnodigt tot actie. Er is iets niet goed aan jou of hoe je met een bepaalde situatie omgaat en daar moet iets aan gebeuren. Het is haast een volautomatisch proces, je hebt het vaak niet eens in de gaten. Wat je wel merkt is dat je soms veel tijd en energie steekt in het zoeken van ”de goede” manier om iets te doen, om maar vooral niet geconfronteerd te worden met het uiteindelijk oordeel (van jezelf of vermeende anderen) niet-goed-genoeg.
Wat kun je hier nu mee ? Om te beginnen helpt het als je dit verhaal gaat herkennen bij jezelf. Ik zei al, het gaat vaak onbewust. Maar het gaat wel met je aan de haal zonder dat je er erg in hebt. De enige manier om dit te herkennen betekent stilstaan en opmerken wat er in je hoofd allemaal gebeurt. Dat stilstaan is the difficult part. Dingen doen, de onrust in je lijf proberen te verdrijven gaan vanzelf en het is wat je altijd al doet, maar stilstaan en die onrust opmerken en vooral ook toelaten en vriendelijk verwelkomen (kijk, daar hebben we meneertje of mevrouwtje niet-goed-genoeg weer, gezellig dat u er weer bent ) is een stuk moeilijker. Maar je zult zien, het gewoonweg erkennen ervan maakt het omgaan hiermee uiteindelijk makkelijker. Je verliest ook minder energie in verzet tegen jezelf.
Deze laatste manier van omgaan met jezelf brengt je meer in de richting van ”zijn” in plaats van ”doen” . Het is de houding van ”het is zoals het is” in plaats van ”het is niet goed zoals het is”. En daarbij gaat het niet over berusting, maar om het maken van keuzes in vrijheid in plaats van gebaseerd op angst.
Oefen er maar eens een beetje mee. En wees geduldig met jezelf, want je mag dit best moeilijk vinden. Oordelen en niet-goed-genoeg liggen zo weer op de loer : )
